Hoe ga je om met emoties tijdens spreken?

Stem en emoties is een ‘heet hangijzer’ en een grote angst onder sprekers.

Dat spreken met emoties ongemakkelijk voelt  maar ook een positieve uitwerking kan hebben, vertel ik je graag naar aanleiding van drie momenten waarop ik sprak voor een bijzonder en groot publiek. Drie momenten waarop ik werd overmand door emoties.

Brok in de keel

Mijn drie emotionele spreekmomenten staan allemaal in relatie met Stichting A Sister’s Hope. Deze stichting zamelt met sportieve activiteiten geld in voor wetenschappelijk onderzoek naar borstkanker.

• Drie keer sprak ik flink geëmotioneerd, met een groot brok in mijn keel.
• Drie keer om een verschillende reden.
• Drie keer gaf het me tenslotte een goed gevoel.

De eerste keer was in 2009, in het Olympisch Stadion Amsterdam. Een half uur voor de finish was ik benaderd door de organisatie om met mijn team op het podium te verschijnen om te vertellen waarom ik ooit tot deelname had besloten. Na de finish van de 60K stond ik op het podium tussen mijn teamleden; een team groots in omvang en groots in daden, samenwerking en resultaat. Trots op mijn team, moe van de 60 km lopen en geraakt door de muziek en verhalen deed ik geëmotioneerd mijn verhaal. Met tranen en een brok in mijn keel vertelde ik het publiek dat op de basisschool van mijn kinderen, drie moeders de diagnose borstkanker kregen. Twee van hen overleden en lieten een gebroken gezin achter met kleine kinderen.

Op het podium voelde ik weer de machteloosheid van toen. Dat gevoel sterkte mij juist in verder vertellen over hoe A Sister’s Hope op mijn (wandel)pad kwam en hoe blij ik was dat ik eindelijk in actie kon komen tegen deze rotziekte.

De emotie versterkte op dat moment mijn bevlogenheid en het stimuleerde mensen in het publiek om zich ook (weer) in te schrijven voor de volgende editie.

De tweede keer was in 2011, tijdens een event dat ons team Piece of Cake organiseerde voor A Sister’s Hope. Een geweldig succesvol event dat mede mogelijk was door vele gulle sponsors. Als teamcaptain mocht ik het welkomstwoord doen voor 200 gasten, de teamleden en onze medewerkers. Ook nu brak ik en vertelde ik flink geëmotioneerd over de feiten qua jaarlijkse diagnoses borstkanker en het stijgende percentage genezingen. Deze keer werden de tranen en het brok in mijn keel veroorzaakt doordat twee dagen eerder mijn vader de diagnose asbestkanker had gekregen. Noem het een doodvonnis, want hier is geen genezing voor mogelijk, hoeveel kilometer je er ook voor loopt of hoeveel geld je hiervoor ook inzamelt.

Dit emotionele moment haalde voor mij en de aanwezigen de spanning en de voorzichtigheid eraf. Men kon verder feesten en zelf het leven vieren, terwijl ik het meer ontspannen kon ondergaan.

De derde keer was in 2013. In een collegezaal van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis mocht ik aan specialisten, borstkankerpatiënten en belangstellenden vertellen waarom ik ooit jaarlijks deelnemer was geworden van de 60K, zonder dat ik zelf borstkanker had of hier verhoogde kans op maak.

Ook deze keer was de timing niet best. Voordat ik mijn verhaal mocht doen, kwam er een prachtig gefilmd eerbetoon aan deelnemers van de 60K, die inmiddels aan borstkanker zijn overleden. Jonge vrouwen die ik heb gekend, waarmee ik heb gelopen, waarmee ik heb gepraat. Ook wie hen niet kende, werd door de beelden en de muziek geraakt. Het illustreerde precies mijn reden om deelnemer te worden en tien jaar deelnemer te blijven. Hoe geweldig zou het zijn als steeds minder mensen de vreselijke diagnose zouden krijgen en steeds meer mensen blijvend zouden genezen, door vroegtijdige onderkenning en effectieve behandeling op maat!?

Omschakelen

En daar stond ik dan, met een glaasje water, een zakdoek en een brok in mijn keel… Nu ik niet meer hoefde te vertellen waarom ik deelnemer was geworden, werd ik door de emoties gesterkt om te vertellen wat mijn deelname me had gebracht.

Bevlogen vertelde ik over:

• Het leren omgaan met teleurstellingen als bekenden niet het doel willen steunen waar je zelf vol voor gaat.
• En hoe anderen je juist enorm kunnen verrassen door zich belangeloos in te zetten, met hun onmisbare bijdragen, op de achtergrond.
• Hoe ik over mijn eigen grenzen ging door te vragen om hulp, geld en goederen.
• Dat het jaarlijks inzamelen van tienduizenden euro’s geen kwestie is van geluk maar van creatief denken, samenwerken, netwerken, tijd en geld investeren, doorzettingsvermogen en lef, voor een lang-zal-ze-beter-leven.
• Je actief inzetten voor een goed doel is een mix & match van positieve en negatieve gevoelens. Het is een enorm waardevol persoonlijk leerproces.

De emoties van dat moment gaven me vleugels!

Ik vertelde het publiek iets totaal nieuws, iets totaal onverwachts. Ik eindigde met de opmerking dat ons team weliswaar qua financiële bijdrage van grote waarde is voor wetenschappelijk borstkankeronderzoek in Nederland maar dat tegelijkertijd de deelname ook van onschatbare waarde is voor mijzelf, qua ontwikkeling. Stiekem denk ik dat dit verhaal ook enkele onderzoekers heeft aangezet tot hun eigen deelname in de daaropvolgende jaren…

Deze drie situaties herinner ik me nog altijd als de momenten, waarop ik werd overvallen door emoties. De positieve uitwerking ervan realiseerde ik me pas in tweede instantie.

Wanneer je niet plotseling wordt overvallen door emoties, maar je de emoties (zoals tranen) op voorhand voelt aankomen, dan helpt het om pauze te nemen. De stilte voelt voor jou ongemakkelijk, maar geeft het publiek de kans om zich met je verbonden te voelen door mee te leven. Gebruik die podiumpauze om te voelen waar de emotie zit. Zit het als een brok in je keel? Adem dan (met licht open mond) drie keer rustig in en uit en ervaar hoe de lucht langs je stembanden stroomt. Terwijl je door ademt, breng je je aandacht naar je voeten. Voel hoe jouw voeten de grond raken. Blijf je daarvan bewust wanneer je het publiek aankijkt en weer verder spreekt. En zeg voor dit moment geen sorry, zie mijn blog Stem, schaamte en excuses.

Hoe lekker zou het zijn om in een dergelijke situatie gelijk aan het positieve effect ervan te denken, zodat het je kracht geeft? Denk je dat dit kan?

Hoe ervaar jij emoties in je stem en een brok in je keel en hoe ga jij hiermee om?

Ik lees jouw ervaring graag in een reactie hieronder.

De moraal van dit verhaal

Spreek! Ook als je verwacht dat het je emotioneert.
Ga over je drempels en laat zien en horen dat jij een mens bent van vlees en bloed, mét emoties.
Spreken verbindt!
En na drie van die spannende spreekmomenten kun je de hele wereld aan.

Kortom: laat van je horen!

Fijne dag en lieve groet,

Monique